Metoda werbo-tonalna powstała w latach 50-tych, a jej autorem jest prof. Petar Guberina pochodzący z Chorwacji. Metoda może być stosowana u dzieci już od trzeciego roku życia. Została pomyślana jako sposób stymulacji rozwoju mowy dzieci z wadą słuchu, ale można pracować nią także z dziećmi ze spektrum autyzmu, opóźnionym rozwojem mowy - między innymi na skutek zaburzeń neurorozwojowych - oraz z dziećmi z utrudnieniami komunikacji i mutyzmem.
Terapia werbo-tonalna polega na stymulacji motoryki, percepcji słuchowej, zmysłu równowagi, uwagi i słuchowego różnicowania dźwięków. Ćwiczenia, w formie wspólnej zabawy wspomagają rozwój mowy, poprawną artykulację głosek i uwrażliwiają słuch.
W metodzie werbo-tonalnej głoskom odpowiadają określone gesty. Głosce przyporządkowany jest przedmiot - zabawka, dzięki czemu można tworzyć połączenia skojarzeniowe. Dziecko kojarzy związany z przedmiotem dźwięk, co prowadzi do wywołania i utrwalenia głoski czy sylaby. Dla przykładu samogłosce [a] odpowiada pompon w kolorze czerwonym, dobrze widocznym dla dziecka, samogłosce [u] towarzyszy bączek, a głoska [o] wywoływana jest w trakcie zabaw z chustą.
Metoda bazuje na współdziałaniu zabaw fonacyjnych ze zmiennym rytmem ciała i rytmem muzycznym. Rytm ciała istotny jest dla wywołania głosek i korygowania artykulacji, natomiast gesty do tworzenia sylab i budowania zdań. Ćwiczenia nie są nudne, bo polegają na wspólnej zabawie, a przez zabawę dziecko uczy się najszybciej.
